بی خبر

اندوهگین نیستم

من اندوه جهانم

و در سینه ام

سرزمینی می گرید.

 

غاده السمان

بی خبر...

مردی در میدان سرخ مسکو اعلامیه پخش می‌کرد... 
کا.گِ.بِ او را دستگیر کرد بعد از بازرسی بدنی دیدندتمام ورق‌هایی که پخش می‌کرد سفید است....
از او پرسیدند اینها چیست؟!چرا برگه‌های سفید و بدون نوشته را پخش می‌کنی؟
مردجواب داد: چیزی برای نوشتن باقی نمانده همه چیز مثل روز روشنه...

بی خبر...

تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید

تو یکی نه‌ای هزاری تو چراغ خود برافروز

که یکی چراغ روشن ز هزار مرده بهتر

که به است یک قد خوش ز هزار قامت کوز

کوز= کوژ ،کج

مولانا

بی خبر...

روبرویم بنشینمی خواهم برایت شعر بخوانمبه همین سادگی كه چای می خوریموحرف می زنیمحالا زمین بچرخد یا بایستدبرف ببارد یا تیغمن تنها از روی شانه های تو نگاه می كنموپیشانی ام رام می شودبا عاشقانه هایی كه جن بی خبر...

عمری به بوی یاری کردیم انتظاری

زآن انتظار ما را نگشود هیچ کاری

از دولت وصالش حاصل نشد مرادی

وز محنت فراقش بر دل بماند باری

هر دم غم فراقش بر دل نهاد باری

هر لحظه دست هجرش در دل شکست خاری

ای زلف تو کمندی ابروی تو کمانی

وی قامت تو سروی وی روی تو بهاری

دانم که فارغی تو از حال و درد سعدی

کاو را در انتظارت خون شد دو دیده باری

دریاب عاشقان را کافزون کند صفا را

بشنو تو این سخن را کاین یادگار داری

 سعدی

بی خبر...

هوای قَریه بارانی استکسی از دور می آیدکسی از منظر گلبوته های نور می آیدصدایش بوی جنگل های باران خورده راداردووقتی گیسوانش رارها در باد می سازددل من سخت می گیرددلم ازغصه می میرد. هوای قریه بارانی ستجمی بی خبر...

در طول و عرض 
روحم قدم می زنی ،
می روی و برمی گردی
،روح لطیفم ،از جای پایت
فرو می رود
اما تو آنقدر سبکبالی
که  روحم تاب نمی خورد
  دوباره به جای خودش باز می گردد.
خانه ام،از تو و عطرت
انباشته شده
کلیدش را هم بگیر 
فروختم 
 به یک بوسه
مال تو ...

بی خبر...

این شعر یکی از اشعار دفتر ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد که در سال ۱۳۴۲ سروده شد هست و برای اولین بار در سال ۱۳۵۱ توسط انتشارات نیلوفر چاپ شد دلم برای باغچه میسوزدکسی به فکر گلها نیستکسی به فکرماهیها ن بی خبر...

همش تقصیر من بودوقتی خاطرات روزانه زنی تنها و محبوس در آن شهر بیمار را خوانده بودمبا خودم فکر کردم ؛چه خوب می شود؛ اگر همین اتفاق برای ما هم بیفتدمدت زمان کوتاهی ،مجبور بشویم ،اندکی مکث کنیم و از هیاه بی خبر...

می گوید سبز است؛

می گویم سیاهست؛

با شیطنت می خندد؛

سبز است چشمانت ای شاعر!

با خودم تکرار می کنم؛ 
 وه  چه سبزم امروز ،
خب اگر می گویی سبز است نگاهم ،
حتما سبزاست

بی خبر...